HASTALIK VE ÖLÜM GİBİ ACI VEREN ŞEYLERE, DAHA FARKLI VE DAHA HUZURLU BAKMAYI ÖĞRETTİ Mİ SİZE?
VE DAHA DA ÖNEMLİSİ, NASIL YAŞAMANIZ GEREKTİĞİ HAKKINDA SİZE ÖRNEK OLUP YOL GÖSTERDİ Mİ?
BU HARİKA FİLM, BUNLARIN HEPSİNİ YAPIYOR!
"Tuesdays with Morrie" isimli çok satan bir kitaptan, 1999 yılında filme alınmış...
Ünlü oyuncu Jack Lemmon'ın, ölümünden önce çevirdiği en son ve en dokunaklı film şeklinde anılıyor...
Ben filmi alt yazılı izlerken, cümleleri kaçırmamak adına epey zorlanmış ve sonunda, Youtube'da Sayın Abdullah Yadigar'ın 9 parça olarak yayınladığı Türkçe versiyonunu izlemiştim. Buraya da onu ekliyorum. Her bir parçanın arasına, filmden veya kitaptan bazı alıntı cümleler, paragraflar ekleyeceğim. Filmi izleyecek vaktiniz yoksa bile, bu değerli cümleleri okumanızı tavsiye ederim.
Şunu söylemeliyim ki, filmin özellikle sonunda, ağlamanız kaçınılmaz... Ama yine de kendinizi böyle bir filmden mahrum etmeyin bence... Sevgiyle...
(Bu arada, başka film tavsiyesi isterseniz, benim "huzur veren filmler" listemi, sayfanın sağ sütununda en alt kısımda, "TAVSİYE FİLMLER" başlığı altında bulabilirsiniz.)
FİLMİN KONUSU: Emekli profesör Morrie Schwartz (Jack Lemmon), kişiliği ve hayata bakış açısıyla yaşamı boyunca öğrencilerine ilham kaynağı olmuş örnek bir insandır. Ondan en çok etkilenen öğrencilerinden biri de Mitch Albom’dur ve mezuniyet töreninde, hocasını arayıp soracağına söz vermiş ama aradan geçen yıllar içinde, bunu hiç yapmamıştır. Bir piyanist olmayı isterken kendini ünlü bir spor muhabiri olarak bulan Mitch, özel hayatında sorunlar yaşamaktadır. Bir gün TV’de en sevdiği hocası Morrie’nin ölümcül ALS hastalığına yakalandığını öğrenince, hocasını belki son bir kez görüp ona verdiği sözü tutmayı ister. Hayatının son döneminde bile, etrafındakilere hayattan keyif almayı öğreten Morrie, eski öğrencisinin son bir derse ihtiyacı olduğunu fark eder ve sevgisiyle, gösterdiği örneklikle, öğrencisiyle tekrar ve bu sefer hiçbir şekilde silinmeyecek bir bağ kurar.
"Artık son yolculuğuma çıkmak üzereyim bunu hepimiz yaşayacağız. İnsanlara bunun nasıl karşılanacağını gösterebilirim. Benim ölümüm belki bir işe yarar. Bundan bir şeyler öğrenebiliriz. Tıpkı bir kitap gibi. Hayatım boyunca öğretmenlik yaptım, şimdi bırakacak değilim."
“Yüreğini paylaşabileceğin birini bulabildin mi? diye sordu;
“Ölüyor olmak” dedi Mori ansızın, “Üzülmek gereken şeylerden sadece biri. Ya mutsuz yaşamaya ne demeli? Ziyaretime gelenlerin çoğu mutsuz. Niçin? Her şeyden önce, toplumumuz insanların kendileriyle mutlu ve barışık yaşamasına zemin hazırlayan, böyle yaşamayı öğütleyen bir kültüre sahip değil. Yanlış şeyleri öğretiyoruz. "Bu kültür bana uymuyorsa, ben de ona uymam" diyebilecek kadar güçlü olması gerekiyor bireyin. Kendi kültürünü yarat. Ama çoğu insan bunu yapamıyor. Şu halimle bile, benden daha mutsuz olan birçok insan var. Ölüyor olabilirim, ama çevremde hep beni seven ve gözeten insanlar var. Bunu kendi adına kaç kişi söyleyebilir?”
"Birçok insan anlamsız bir yaşamın peşinden koşar. Önemli olduğunu düşündükleri bir şeyi yaparken dahi, yarı uykuda gibi bir halleri vardır. Bu, yanlış şeylerin peşinde olduklarındandır. Yaşama anlam kazandırmanın tek yolu; kendini, insanları sevmeye, içinde bulunduğun topluma adamak, sana anlam ve hedef veren bir şeye hasretmektir."
"Bağımlı olmak utanç duyulacak bir şey değildir. Bebekken başkalarına ihtiyaç duyarız. Ölürken de başkalarına ihtiyaç duymaya başlarız. İşin sırrı ne biliyor musun, ikisinin arasında daha çok başkalarına ihtiyaç duyarız."
"Hiçbirimiz yaptığımız bir şeyi geri alamayız ve yaşanmış bir yaşamı yeniden canlandıramayız. Ölmeden önce kendini bağışla, sonra da başkalarını. Bağışlamamız gereken sadece başkaları değil, kendimizi de bağışlayabilmeliyiz. Yapamadığımız her şey için. Olmuş olması gereken şeyleri düşünerek yaşama devam edemeyiz; barışık ol, kendinle ve çevrenle barışık ol.”
“Hiç gerçekten bir öğretmeniniz oldu mu? Sizi saf ve yontulmamış bir mücevher gibi görüp, bilgelikle onurlu bir ışıltıya dönüştürmek isteyen? Eğer böylesi öğretmenlere ulaşan yolu bulacak kadar talihiniz olursa, dönüş yolunu bulacak kadar da talihiniz olacaktır.”
FİLMİN KONUSU: Emekli profesör Morrie Schwartz (Jack Lemmon), kişiliği ve hayata bakış açısıyla yaşamı boyunca öğrencilerine ilham kaynağı olmuş örnek bir insandır. Ondan en çok etkilenen öğrencilerinden biri de Mitch Albom’dur ve mezuniyet töreninde, hocasını arayıp soracağına söz vermiş ama aradan geçen yıllar içinde, bunu hiç yapmamıştır. Bir piyanist olmayı isterken kendini ünlü bir spor muhabiri olarak bulan Mitch, özel hayatında sorunlar yaşamaktadır. Bir gün TV’de en sevdiği hocası Morrie’nin ölümcül ALS hastalığına yakalandığını öğrenince, hocasını belki son bir kez görüp ona verdiği sözü tutmayı ister. Hayatının son döneminde bile, etrafındakilere hayattan keyif almayı öğreten Morrie, eski öğrencisinin son bir derse ihtiyacı olduğunu fark eder ve sevgisiyle, gösterdiği örneklikle, öğrencisiyle tekrar ve bu sefer hiçbir şekilde silinmeyecek bir bağ kurar.
“Ölmenin nasıl bir şey olduğunu
anlatayım mı? Ölüm üzülecek bir şey, bunu inkâr etmiyorum. Ancak mutsuz
yaşamak, daha üzücü...” Morrie Schwartz
"Artık son yolculuğuma çıkmak üzereyim bunu hepimiz yaşayacağız. İnsanlara bunun nasıl karşılanacağını gösterebilirim. Benim ölümüm belki bir işe yarar. Bundan bir şeyler öğrenebiliriz. Tıpkı bir kitap gibi. Hayatım boyunca öğretmenlik yaptım, şimdi bırakacak değilim."
"Ölüm üzerine düşünmek niçin bu kadar güç geliyor insanlara?
Birçoğumuz adeta uyur gezer gibi dolaşıyoruz etrafta. Yaşamı tam anlamıyla
tanımıyoruz, çünkü hayatı uyur uyanık, yapmamız gerektiğini düşündüğümüz
şeyleri otomatik olarak yaparak yaşıyoruz."
"Öleceğini
bilmek ve her zaman buna hazır yaşamak… Bu sayede, hayatı yaşarken daha
katılımcı olunabilir."
“Yüreğini paylaşabileceğin birini bulabildin mi? diye sordu;
"İçinde
yaşadığın topluma katkıda bulunuyor musun?"
"Kendinle
barışık mısın?"
"Olabileceğin
kadar insan olmaya çalışıyor musun?”
“Dünyada en önemli şeylerden biri, sevgi vermeyi ve
verilen sevgiyi almayı öğrenmektir."
"Ben de genç oldum, genç olmanın acısını iyi bilirim.
Yaşlanmak çürümek değildir, aynı zamanda büyümektir de. 22 yaşımı yaşadım,
şimdi de 78 yaşımı yaşıyorum. Yaşlanmaktan korkmak ne demek biliyor musun?
Anlamını bulmayan yaşamlar...”
“Birbirimizi sevdikçe ve sevgimizi sürekli hatırladıkça, hiç yok
olmadan ölebiliriz. Yaratılan tüm sevgi orada kalır. Tüm anılar... Varlığına
özen gösterdiğin ve sevdiğin herkesin yüreğinde yaşamaya devam edersin. Ölüm,
bir yaşamı sona erdirir; bir ilişkiyi değil. Ölmeyi öğrenince yaşamayı öğrenmiş
oluyorsun."
“Ölüyor olmak” dedi Mori ansızın, “Üzülmek gereken şeylerden sadece biri. Ya mutsuz yaşamaya ne demeli? Ziyaretime gelenlerin çoğu mutsuz. Niçin? Her şeyden önce, toplumumuz insanların kendileriyle mutlu ve barışık yaşamasına zemin hazırlayan, böyle yaşamayı öğütleyen bir kültüre sahip değil. Yanlış şeyleri öğretiyoruz. "Bu kültür bana uymuyorsa, ben de ona uymam" diyebilecek kadar güçlü olması gerekiyor bireyin. Kendi kültürünü yarat. Ama çoğu insan bunu yapamıyor. Şu halimle bile, benden daha mutsuz olan birçok insan var. Ölüyor olabilirim, ama çevremde hep beni seven ve gözeten insanlar var. Bunu kendi adına kaç kişi söyleyebilir?”
"Birçok insan anlamsız bir yaşamın peşinden koşar. Önemli olduğunu düşündükleri bir şeyi yaparken dahi, yarı uykuda gibi bir halleri vardır. Bu, yanlış şeylerin peşinde olduklarındandır. Yaşama anlam kazandırmanın tek yolu; kendini, insanları sevmeye, içinde bulunduğun topluma adamak, sana anlam ve hedef veren bir şeye hasretmektir."
"Yaşlanmak sadece yıpranmak demek değildir. Yaşlanmak
büyümektir. Öleceğini bilmenin negatifliğini düşünmek yerine, öleceğini anlamak
ve tam da bu yüzden, daha iyi bir hayat yaşamaktır."
"Bağımlı olmak utanç duyulacak bir şey değildir. Bebekken başkalarına ihtiyaç duyarız. Ölürken de başkalarına ihtiyaç duymaya başlarız. İşin sırrı ne biliyor musun, ikisinin arasında daha çok başkalarına ihtiyaç duyarız."
"Hiçbirimiz yaptığımız bir şeyi geri alamayız ve yaşanmış bir yaşamı yeniden canlandıramayız. Ölmeden önce kendini bağışla, sonra da başkalarını. Bağışlamamız gereken sadece başkaları değil, kendimizi de bağışlayabilmeliyiz. Yapamadığımız her şey için. Olmuş olması gereken şeyleri düşünerek yaşama devam edemeyiz; barışık ol, kendinle ve çevrenle barışık ol.”
“Hiç gerçekten bir öğretmeniniz oldu mu? Sizi saf ve yontulmamış bir mücevher gibi görüp, bilgelikle onurlu bir ışıltıya dönüştürmek isteyen? Eğer böylesi öğretmenlere ulaşan yolu bulacak kadar talihiniz olursa, dönüş yolunu bulacak kadar da talihiniz olacaktır.”
"Eğer Profesör Marris Schwartz bana bir şey öğretmeyi
başardıysa, o da şudur:
Hayatta "ÇOK GEÇ" diye bir şey yoktur.
Elveda deyip gittiği ana dek, değişmeye devam etti Mori."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Sema'dan SEMAya DER Kİ: "Lütfen yorum yazmaya üşenmeyin; hepimizin moral ve motivasyona ihtiyacı var :) Ama paylaşımı hiç beğenmediyseniz, üşenmenizi anlayışla karşılayabilirim... Şaka şaka, her yoruma açığım; siz yeter ki yazın..." 😊 💖💖💖