MARTİN SELİGMAN'DAN MUTLULUK DENEYİ ve SHAWN ACHOR'DAN MUTLULUK AVANTAJI - HUZUR BULMAK İSTEYENLER İÇİN BASİT VE İŞE YARAR BİR YÖNTEM

Pozitif Psikolojinin öncülerinden Martin Seligman, insanların mutluluğunu artırmak için yıllar önce, "Mutluluk Deneyi" adında bir yöntem geliştirmiştir. Günümüzde, Psikolog Shawn Achor da dâhil pek çok bilim insanı, yeni bulgulardan yola çıkarak AYNI TEKNİĞİ tavsiye ediyorlar.

(PSİKOLOG SHAWN ACHOR'IN TED VİDEOSUNU ve videonun can alıcı kısımlarının özet metnini, biraz aşağıda bulabilirsiniz.)

MARTİN SELİGMAN  - MUTLULUK DENEYİ

Mutluluk deneyi, çok basit ve aynı zamanda işe yarar bir mutluluk arttırma yöntemidir.

Yapılan deneylerde, her günün en keyifli 3 anını yazılı hale getirdiğinizde, mutluluk seviyenizin yükseldiği ve depresif semptomların azaldığı gözlemlenmiştir.

Hastalıkları en üst düzeyde olan, ciddi derecede depresyonlu bir grup insana, tek bir mutluluk arttırma çalışması verildi. Normalde yataktan dahi çıkmakta zorlanan bu insanlardan yapmaları istenen, çok basitti. Yapılacak şey, her gün gerçekleşen üç iyi olayı hatırlamak ve bunu her akşam yatmadan önce yazıya dökmekti. Örneğin:

“Arkadaşım "........" bir merhaba demek için aradı, güzel bir sürprizdi ve mutlu oldum.

“........”nın önerdiği kitaptan bir bölüm okudum ve şu şu bölümü çok hoşuma gitti, mutlu oldum.

“Bugün güneş sonunda yüzünü gösterdi.” vb. gibi cümleler yazdılar.

Bu egzersizi uygulayan hastaların durumları “ağır” depresyondan, “hafifle orta düzey arası” depresyona dönüştü ve %94’ü rahatlama hissetti.

Sizler de lütfen üşenmeyin ve en az bir hafta boyunca her gün, üç mutlu ANınızı yazın ve mutluluğunuzun ne kadar arttığına tanık olun. (Denediğiniz ilk gün bile, kendinizi iyi hissedeceksiniz.)

***

Yöntemin işe yaradığını gösteren güzel bir örnek olduğu için, Gökçe Hanım'ın kendi internet sayfasındaki güzel yazısını, aşağıya ekliyorum:

Mutluluk: 3 Keyifli An Deneyi

Pozitif Psikolojinin öncülerinden psikolog Martin Seligman 2005 yılında bir deney yaptı. Bu deneye göre bir grup insandan bir hafta boyunca her gece yatağa girmeden önce o gün kendilerini mutlu hissettiren en az 3 şeyi yazmaları istendi. Bir haftanın sonunda, kontrol grubuna göre mutluluk seviyeleri ölçülebilir seviyede daha yüksekti ve bu etki en az 6 ay devam etti. Kendim de internette araştırınca optimizm, şükür içinde olma gibi duyguların, ruhsal ve fiziksel sağlığı nasıl olumlu etkileyebileceğine dair birçok deneyle karşılaştım. Fakat Martin Seligman’ın deneyi sanırım en ünlüsü ve daha önce bunu “mutluluk işlerinin uzmanı” arkadaşım Nurdan’dan duyduğum için bu basit egzersizi yapmaya karar verdim.

Eşim Homy’e bahsedince o da katılmak istedi ve 1 Mart tarihinde, her akşam bizi gün içinde mutlu eden şeyleri bir ay boyunca yazmak için anlaştık.

Açıkçası bir süre sonra yazma ritüelinin kendisi, günün en mutlu anlarından birine dönüşmeye başladı. Çünkü hem gün içindeki güzel anlara odaklanmak ve onları tekrar yaşamak, hem gün içinde neler yaşadım neler oldu bunu gözden geçirmek, hem de sonrasında Homy’le birbirimize okuyarak günümüzü paylaşmak çok hoşuma gitti.

Şu an 11. günümdeyim. Deney bitince tekrar yazacağım. Ama 10 günde bile gerçekten çok etkisi oldu. Mesela negatif olduğum bazı konularda fikirlerim değişti, daha yapıcı bir bakış kazandım. Ne gibi? Londra’yla ilgili bir ön yargım vardı; burası bana hep yağmur yağan, güneş görmeyen, karanlık ve gri bir yer gibi geliyordu yaz-kış. Her gün günlüğüme beni mutlu eden şeyleri yazarken elbette o gün güneş varsa onu da yazıyorum. Ve bilin bakalım ne oldu? Fark ettim ki tam 10 gündür her gün güneş var ve mavi gökyüzünün tadını çıkarmışım… Yani Londra ile ilgili yanılmışım.

Bunun dışında beni neler mutlu eder, günümü ne gibi işlerle en çok geçirmekten hoşlanıyorum, algım ilgim en çok nerede, bunları da fark etmemi sağladı. Mesela her gün mutlaka çok hoşuma giden bir yeme ve içme deneyimini yazmışım (bugünkü tatlı çok güzeldi vs) yani yemek, benim hayatımda önemli ve gerekli bir yer kaplıyor; beni mutlu ediyor! Bilimsel olarak kanıtlandı.

Kısaca 10 gün önceye kadar daha mutlu muyum? Evet, daha mutluyum ve daha fazla şükür içindeyim. Ve anda olma farkındalığım da arttı. Mesela, o an keyifli bir şey yaşarken "Şu an çok keyifli, bunu akşam not etmeliyim" diyorum, duygumun farkına varıyorum.

Mutlusunuz ya da mutsuzsunuz fark etmez, lütfen bu deneyi yapın, etkisini göreceksiniz.
Güneşli Londra’dan sevgiler.

***

PSİKOLOG SHAWN ACHOR -  MUTLULUK AVANTAJI

"21 gün boyunca MİNNETTAR olduğun 3 şeyİ yaz; mutlu ve başarılı olacak ŞEKİLDE BEYNİN değİşsİn."

 PSİKOLOG SHAWN ACHOR - TED KONUŞMASI (Türkçe alt yazılı) (Not: Bu paylaşımın en altına, konuşmanın tam metnini internetten bulup ekledim, videoyu izlemek yerine, metni okuyabilirsiniz.)

Not: TED (İngilizce: Technology, Entertainment, Design), her iki yılda bir Kaliforniya, Monterey'de düzenlenen bir konferanstır. Bu konferansın varoluş amacı, farklı alanlardaki ileri derecede bilgi sahibi kişilerin bilgi alışverişine zemin oluşturmaktır.

Yukarıda Türkçe altyazılı olarak izleyebileceğiniz video, Psikolog Shawn Achor'ın TED'de yaptığı konuşmaya ait. Achor, kısa bir özetle şunları söylüyor:

“Günümüzde, birinin pozitiflik seviyesini yükselttiğinizde, beyinleri şu an “mutluluk avantajı” dediğimiz şeyi tecrübe eder.

BEYNİNİZ POZİTİF DURUMDAYKEN; NEGATİF, NÖTR YA DA STRESLİ OLDUĞU ZAMANKİNDEN ÇOK DAHA İYİ ÇALIŞIR. KAVRAMA YETİNİZ GELİŞİR, YARATICILIĞINIZ GELİŞİR, ENERJİ SEVİYENİZ YÜKSELİR.

Pozitif olan beyniniz; negatif, nötr ya da stresli olana oranla % 31 daha üretkendir. Satışlarınızda % 37 daha başarılı olursunuz. Doktorlar negatif, nötr ya da stresli olmak yerine pozitifken, doğru teşhis koymada % 19 daha hızlı ve isabetli oluyorlar.

Pozitif olduğunuzda, sisteminizde salgılanan dopaminin iki işlevi var. Bu, sizi daha mutlu etmekle kalmıyor; aynı zamanda dünyaya farklı bir şekilde adapte olmanızı sağlayan, beyninizdeki öğrenme merkezlerini harekete geçiriyor. BULGULARIMIZA GÖRE, DAHA POZİTİF OLABİLMEK İÇİN BEYNİNİZİ EĞİTMENİN YOLLARI VAR.”

Psikolog Shawn Achor araştırmalarının sonucunda, daha pozİtİf ve mutlu bİr beynİn, daha İyİ çalışacağını keşfetmiş. Yani hem daha başarılı olmak hem de mutlu olmak için pozitif bir beyne ihtiyacımız olduğunu söylüyor. Bunu sağlamak için oldukça basit bir yöntem geliştirmiş. Art arda 21 gün boyunca yapılan ve sadece iki dakikalık bir eylemle, beynimizin gerçekten daha iyimser ve daha başarılı bir şekilde çalışmasını sağlayabildiklerini söylüyor. İnsanlardan art arda 21 gün boyunca minnettar oldukları üç şeyi yazmalarını istiyor, her gün yeni üç şey. Ve bunun sonunda beyin, dünyayı negatif yerine pozitif bir şekilde görmelerini sağlayan bir yöntem geliştiriyor. Shawn diyor ki: “Geçen 24 saat boyunca başınıza gelen bir tane pozitif olayı kayda geçirmek, beyninizin onu tekrar yaşamasını sağlar.”

***

“Hayatımızı, onu yaşarken değil anlatırken yaratırız. Hayatının, birbirini takip eden sihirli anlardan ibaret olması veya bir hayal kırıklığı dizisinden oluşması, gerçeklerden ziyade, kendine ve başkalarına anlattığın hikâyeye bağlıdır. Yaşamın objektif algısı yoktur. Yalnızca çok kişisel izlenimlerin izi bizde kalır. Hayatın mucizelerini ve nimetlerini fark eder ve günün sonunda onları anlatırsan, kendi gücüne inanırsın ve bu da dışarıya çıkıp hayatının macerasını sonuna kadar yaşaman için sana gereken cesareti verir.” Judith Malika Liberman

 Kaynaklar:

1) Yazısından faydalandığım Gökçe hanımın kendi sayfası şu adresten bulunabilir: "gokcegoklerdenbildiriyor.wordpress.com/2015/03/11/mutluluk-3-keyifli-an-deneyi"

2) TED videosu ve özet bilgileri edindiğim kaynak:

https://tedle21gun.wordpress.com/?s=Shawn+Achor

3) Judith Malika Liberman'ın Masallarla yola çık kitabı

“Mutluluk bir zorunluluktur. Hem kendiniz hem başkaları için mutlu olmak zorundasınız. Mutlu olmak sadece hak ettiğimiz bir şey değil, ayrıca mecbur olduğumuz bir şeydir de. Sahip olduğumuz mutluluk, çevremizdeki herkesi etkiler; onlara, içinde mutlu olup başarıyla gelişebilecekleri olumlu bir çevre sağlar. Mutluluğun peşine düşmek, asil bir çabadır. Piyanoda Bach’tan bir sonat çalmak kadar sanat yeteneği ve gayret gerektirir. Büyük bir dağın tepesine tırmanmaktan daha az değerli değildir. Öz disiplininizi sürekli korumanızı ve aklınızı kullanmaktan vazgeçmemenizi gerektirir. Mutluluğa erişmek için izlenen yol, insana bilgelik ve şükran duygusu kazandırır.” Dennis Prager 

"Ruminasyon, zihinsel geviş getirmektir. Mutsuzluğumuzun, acı çekmemizin, endişelenmemizin nedenleri, olası anlamları ve sonuçları üzerine tekrar tekrar düşünür, durumu enine boyuna analiz ederiz. Ruminasyonun altında yatan, ‘EĞER NEDENİNİ ANLAYABİLİRSEM, ÇÖZEBİLİRİM; ÇÖZEBİLİRSEM DE BU DUYGULARDAN, DÜŞÜNCELERDEN KURTULABİLİRİM’ inancıdır. Ruminasyon, dışarıdan masum görünebilen bir stratejidir; bizlere bir çözüm üretme yolunda olduğumuz yanılgısını verir. Fakat, sadece daha fazla üzülmeye, strese ve acıya sebep olur. Zira bir şey hakkında düşünmek, onu bize daha sık hatırlatır." Psikolog Zeynep Selvili

PAYLAŞIM BURADA BİTTİ AMA MERAKLISI İÇİN, PSİKOLOG SHAWN ACHOR TED VİDEOSUNUN TAM METNİNİ AŞAĞIYA EKLİYORUM:

Ben sekiz ve kız kardeşim henüz beş yaşındayken, ranzanın üzerinde oynuyorduk. O zamanlar kardeşimden iki yaş büyüktüm -- yani, hala ondan iki yaş büyüğüm -- ama o zamanlar bu, onun istediğim her şeyi yapması gerektiği anlamına geliyordu ve savaş oyunu oynamak istedim. Ranzalarımızın üzerindeydik. Ve ranzamın bir tarafına tüm G.I. Joe askerlerimi ve silahları yerleştirmiştim. Ve diğer tarafta ise kardeşimin tüm oyuncak atları, süvari hücumuna hazırdı.

O öğleden sonra gerçekten neler olduğu hakkında farklı düşünceler var ama kardeşim bugün bizimle olmadığına göre, size hikâyenin aslını anlatayım -- kardeşim biraz acemiydi.-- (Kahkahalar) -- Bir şekilde, ağabeyinin hiçbir yardımı ve itme kuvveti olmadan, Amy aniden ranzanın üzerinden kayboldu ve yere düştü. Endişeli bir şekilde, yatağın kenarından düşmüş olan kardeşimin başına ne geldiğine baktım ve onun acı verici bir şekilde elleri ve dizleri üzerine düşmüş olduğunu gördüm.

Endişelenmiştim çünkü ailem beni, mümkün olduğu kadar güvenli ve sessiz bir şekilde oynamamız konusunda tembihlemişti. Ve Amy'nin kolunu yanlışlıkla kırmış olduğumu görmek, onu yaklaşmakta olan hayali  sniper kurşunundan kahramanca kurtardıktan sadece bir hafta sonra, (Kahkahalar)- ki bunun için hala teşekkür edilmedi-, uslu durmak için elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordum.

Ve kardeşimin yüzünü gördüm; yüzündeki acı, ıstırap ve şaşkınlık ifadesi, ailemi uzun süren kış uykularından uyandıracak bir çığlık koparmak üzere olduğunu söylüyordu. Böylece yedi yaşındaki küçük, ümitsiz aklımın bu trajediyi önlemek için düşünebildiği tek şeyi yaptım ve eğer çocuklarınız varsa bu duruma yüzlerce kere şahit olmuşsunuzdur; ona şöyle dedim:

"Amy, Amy, bekle; ağlama, ağlama. Nasıl düştüğünü gördün mü? Hiçbir insan böyle dört ayak üstüne düşmez. Amy, bence bu senin “tek boynuzlu at” (unicorn) olduğun anlamına geliyor." (Kahkahalar)

Bu aldatmacaydı çünkü dünyada Amy'nin incinmiş beş yaşındaki bir kız kardeş olmaktan daha çok isteyeceği tek şey, özel tek boynuzlu at Amy olmaktı. Tabii ki bu, geçmişte ona mantıklı gelen bir seçenekti. Ve zavallı, kandırılmış kardeşimin küçük beyni, az önce hissettiği acı ve şaşkınlık hissine çareler arama girişimindeyken ya da yeni keşfettiği tek boynuzlu at kimliği üzerine düşünürken, sorunla nasıl yüzleştiğini görebilirdiniz. Ve sonunda ikincisi galip geldi. Ağlamak yerine, oyunumuzu durdurmak yerine, ailemizi uyandırmak yerine ki bu benim için kötü sonuçlar doğururdu; yüzüne bir gülümseme yayıldı ve yeni doğmuş bir tek boynuzlu atın zarafetiyle, zorlanarak ranzaya tekrar çıktı... (Kahkahalar) ...Bir de kırık bir bacakla...

Henüz beş ve yedi gibi erken yaşta tesadüfen bulduğumuz şey -- o zamanlar hiçbir fikrimiz yoktu --yirmi yıl sonra, insan beynine bakış şeklimizde meydana gelen bilimsel bir devrimin öncüsü olacak bir şeydi.

Tesadüfen bulduğumuz şey, günümüzde pozitif psikoloji denen şey ki, bu benim bugün burada olma ve her sabah uyanma nedenim.

Bu araştırma hakkında akademik çevre dışında, şirketlerde ve okullarda konuşmaya başladığımda, bana söyledikleri ilk şey, konuşmaya bir grafikle başlamamam gerektiğiydi. Konuşmama ilk olarak bir grafikle başlamak istiyorum.

Bu grafik sıkıcı görünüyor, ama beni heyecanlandıran ve her sabah uyanmamı sağlayan neden, bu grafik. Ve bu grafiğin anlamı bile yok, sahte bir bilgi. (Kahkahalar) 

Bulduğumuz şey; eğer bu bilgiyi bu odada, sizleri araştırarak elde etseydim, çok heyecanlanırdım, çünkü burada açıkça görülen bir akım var ve bu, basına çıkabileceğim anlamına geliyor ki önemli olan da bu. Aslına bakılırsa kavisin üzerinde tek bir garip kırmızı nokta var, odada sadece bir tane garip tip var -- kim olduğunuzu biliyorum, sizi daha önce gördüm -- bu sorun değil.

Çoğunuzun bildiği gibi, bu sorun değil çünkü bu noktayı silebilirim. Bu noktayı silebilirim çünkü açıkça görülüyor ki bu bir ölçü hatası. Ve bunun bir ölçü hatası olduğunu biliyoruz çünkü verimi berbat ediyor.

İktisat, istatistik, işletme ve psikoloji kurslarında insanlara öğrettiğimiz şeylerden ilki, istatistiksel olarak geçerli bir şekilde, garip tipleri nasıl eleyeceğimizdir.

En iyi uyum doğrusunu bulmak için aykırı değerleri nasıl eleriz? Eğer ortalama bir insanın kaç tane Advil alması gerektiğini bulmaya çalışsaydım harika olurdu – (cevap) iki. Ama potansiyelle ilgileniyorsam, sizin potansiyelinizle ilgileniyorsam, ya da mutluluk için, üretkenlik için, enerji ya da yaratıcılık için, yaptığımız şey bilimsel yolla bir ortalama kültü yaratmak.

Eğer şöyle bir soru sorarsam, "Bir çocuk okumayı bir sınıfta nasıl hızlı öğrenir?"; bilim adamları soruyu şuna çeviriyor: "Ortalama bir çocuk okumayı bu sınıfta nasıl hızlı öğrenir?" ve sonra sınıfı bu ortalamaya göre düzenliyoruz.

Şimdi bu kaviste seviyenin altına düşerseniz, psikologlar heyecanlanır, çünkü bu ya depresyondasınız ya da bir hastalığınız var demektir ya da umarım ikisi birden. İkisinin de olmasını isteriz çünkü bizim iş modelimize göre, bir terapi seansına tek bir sorunla gelirseniz, 10 tane sorununuz olduğunu bilerek ayrılmanızı sağlarız, böylece tekrar tekrar gelmeye devam edersiniz. Gerekliyse çocukluğunuza geri döneriz, ama önünde sonunda yapmak istediğimiz şey, sizi normale döndürmek. Ama normal, sadece ortalamadır.

Ve önerdiğim, pozİtİf psİkolojİnİn önerdİğİ şey şu; ortalama olan bİr şey üzerİnde çalışırsak, sadece ortalama kalmaya devam ederİz. Pozitif aykırı değerleri silmek yerine, özellikle yapmak istediğim şey, bunun gibi bir topluluğa girip “neden” diye sormak.

Neden bazılarınız entelektüel, atletik ve müzikal yetenek bakımından, yaratıcılık, enerji düzeyi, bir sorun karşısında gösterdiğiniz dayanıklılık ve espri anlayışınız bakımından, bu kavisin üst kısımlarında yer alıyorsunuz? Her ne ise, sizi silmek yerine, yapmak istediğim şey, sizi araştırmak. Çünkü belki bilgiyi azar azar toplayabiliriz; sadece insanları ortalamaya nasıl yükselteceğimiz değil, dünya çapında şirketlerimizde ve okullarımızda, tüm ortalamayı nasıl yükselteceğimiz hakkında.

Bu grafiğin benim için önemli olmasının nedeni şu; haberleri açtığımda görüyorum kİ bİlgİnİn büyük kısmı POZİTİF DEĞİL, aslında negatİf. Çoğu cinayet, yıkım, hastalıklar ve doğal afetler hakkında. Ve çok hızlı BİR şekİlde beynİm bunun, dünyada negatİfİn pozİtİfe olan doğruluk oranı olduğunu düşünüyor. Bunun yaptığı şey, “tıp okulu sendromu” denen bir şey yaratmak. Eğer tıp okuluna giden birilerini tanıyorsanız duymuşsunuzdur; tıp eğitiminin ilk yıllı süresince, olabilecek semptomlar ve hastalıklar listesini okurken aniden, hepsinin sizde olduğunu fark edersiniz.

Bobo adında bir eniştem var ki bu başka bir hikâye… Bobo, tek boynuzlu at olan Amy ile evlendi. Bobo, Yale Tıp Okulundan beni aradı ve şöyle dedi, "Shawn, cüzzama yakalandım." (Kahkahalar) Ki bu, Yale'de bile, son derece nadir bir şey. Ama zavallı Bobo'ya nasıl danışmanlık yapacağımı bilmiyordum çünkü bir haftalık menopoz sürecini yeni atlatmıştı. (Kahkahalar)

Gördüğünüz gibi bulduğumuz şey şu: Gerçekliğin bizi şekillendirmesine gerek yok; beyninizin dünyaya bakışınızı belirleyen lensleri, gerçeklİğinizi şekillendiriyor. Ve eğer lensleri değiştirebilirsek, mutluluğunuzu değiştirmekle kalmayıp aynı zamanda her bir eğitimsel ve tİcarİ sonucu da değİştİrebİlİrİz.

Harvard'a başvurduğumda, kabul edilmeyi beklemiyordum ve ailemin üniversite için parası yoktu. İki hafta sonra askeri burs kazandığımda, gitmeme izin verdiler. Aniden, ihtimal dâhilinde bile olmayan bir şey gerçekliğe dönüştü. Oraya gittiğimde, diğer herkesin de bunu bir ayrıcalık olarak göreceğini, orada olmaktan heyecan duyacaklarını düşünmüştüm. Sizden daha zeki insanlarla dolu bir sınıfta olsanız bile, o sınıfta bulunduğunuz için mutlu olurdunuz, ben de böyle hissediyordum. Ama orada bulduğum şey, -bazıları şu an bunu yaşıyor-, dört yıl sonra mezun olduğumda ve sonraki sekiz yılı öğrencilerle birlikte yurtlarda geçirdiğimde bulduğum şey bambaşkaydı.

Ben Harvard'da öğrencilere, geçirdikleri zorlu dört yıl süresince danışmanlık yapan bir memurdum. Ve araştırmam ve eğitim verme sürecinde bulduğum şey şu; bu öğrenciler, okula girmelerini sağlayan asıl başarıları için ne kadar mutlu olurlarsa olsunlar, iki hafta sonra beyinleri, orada olmanın ayrıcalığına ya da felsefelerine veya fiziklerine odaklanmıyor. Beyinleri rekabete, iş yüküne, mücadeleye, strese ve şikâyetlere odaklanıyor. 

Oraya ilk gidişimde, birinci sınıfların yemekhanesine girdim; büyüdüğüm yer Teksas, Waco'dan arkadaşlarımın olduğu yere, beni ziyarete gelmişlerdi ve etrafa bakıp şöyle demişlerdi: "Bu birinci sınıfların yemekhanesi "Harry Potter" filmindeki Hogwarts'a benziyor", ki öyle…

Bu ilk resim, "Harry Potter" filmindeki Hogwart's ve bu ikinci resim de Harvard.

Ve bunu gördüklerinde, şöyle diyorlar: "Shawn, neden vaktini Harvard'da mutluluk üzerine çalışmakla harcıyorsun? Gerçekten, bir Harvard öğrencisini mutsuz edebilecek ne olabilir ki? 

Bu sorunun içindeki kilit nokta, mutluluk bilimini anlamak. Çünkü bu sorunun anlattığı şey; dış dünyanın, mutluluk seviyelerimizin belirleyicisi olduğu. Gerçekte ise, dış dünyanızla ilgili her şeyi bilirsem, uzun vadeli mutluluğunuzun sadece yüzde 10'unu tahmin edebilirim. Uzun vadeli mutluluğun yüzde 90'ı ise dış dünya tarafından değil, beyninizin dünyaYI yönlendirme şekli tarafından belirlenir. Ve eğer bunu değiştirirsek, mutluluk ve başarı formülümüzü değiştirirsek, gerçekliği etkileme şeklimizi değiştirebiliriz.

Bulgulara göre, iş başarısının sadece % 25'inin I.Q.ya bağlı olduğu tahmin ediliyor. İş başarısının % 75'ini ise iyimserlik seviyeniz, sosyal desteğiniz ve stresi, tehdit yerine bir mücadele olarak görebilme yeteneğiniz belirliyor.

New England'daki muhtemelen en prestijli yatılı okulun yetkilileriyle konuştum ve şöyle dediler, "Bunu zaten biliyoruz. Her sene, öğrencilerimize sadece eğitim vermek yerine, iyileşme haftası da düzenliyoruz. Ve bundan çok heyecan duyuyoruz. Pazartesi gecesi dünyanın önde gelen bir uzmanı, ergenlik depresyonu hakkında konuşmak için geliyor. Salı gecesi, okulda şiddet ve zorbalık; Çarşamba gecesi, yeme bozuklukları; Perşembe gecesi, uyuşturucu kullanmanın nedenleri ve Cuma gecesi de riskli seks ya da mutluluk arasında karar vermeye çalışıyoruz." (Kahkahalar) 

Ben de şöyle dedim: "Birçok insanın Cuma gecesi böyledir." (Kahkahalar) (Alkış) Beğenmenize sevindim ama onlar hiç sevmedi.

Telefonda sessizlik oldu. Ve sessizliğe şöyle dedim: "Okulunuzda konuşma yapmaktan mutluluk duyarım ama bildiğiniz gibi bu bir “iyileşme haftası” değil, “hastalık haftası”. Yaptığınız şey, olabilecek tüm negatif şeylerden bahsetmekti, fakat pozitif olanlardan hiç bahsetmediniz."

Hastalığın olmaması, sağlık değildir. Şu şekilde sağlıklı oluruz: Mutluluk ve başarı formülümüzü tersine çevirmeliyiz. Son üç yılda, ekonomik bunalımın ortasındaki 45 ülkeye gittim; oralardaki okullar ve şirketlerle çalıştım. Ve şunu gördüm, birçok şirket ve okul bir başarı formülü uyguluyor, o da şu: Daha çok çalışırsam, daha başarılı olurum. Ve daha başarılı olursam, daha mutlu olurum. Bu, ebeveynlik tarzlarımızı, yönetim tarzlarımızı, davranışımızı motive etme şeklimizi destekliyor. Ve sorun şu ki, bu iki nedenden dolayı bilimsel olarak eksik ve geriye dönük.

Öncelikle, beyniniz ne zaman başarılı olsa, başarının görünüş şeklini değiştiriyorsunuz. İyi notlar aldınız, şimdiyse daha iyi notlar almalısınız; iyi bir okula gittiniz ve şimdi daha iyi bir okula gidiyorsunuz; iyi bir işiniz vardı, şimdi daha iyisini bulmalısınız; satış hedefinizi tutturdunuz, satış hedefinizi değiştireceğiz. Ve eğer mutluluk, başarının karşısında ise beyniniz oraya ulaşamaz.

Toplum olarak yaptığımız şey, mutluluğu kavramsal bir ufka doğru itmek. İşte bu yüzden başarılı olmamız gerektiğini, böylece mutlu olacağımızı düşünüyoruz.  Ama sorun şu ki beynimiz bunun tersi şekilde işliyor.

“Günümüzde, birinin pozitiflik seviyesini yükselttiğinizde, beyinleri şu an “mutluluk avantajı” dediğimiz şeyi tecrübe eder.

BEYNİNİZ POZİTİF DURUMDAYKEN; NEGATİF, NÖTR YA DA STRESLİ OLDUĞU ZAMANKİNDEN ÇOK DAHA İYİ ÇALIŞIR. KAVRAMA YETİNİZ GELİŞİR, YARATICILIĞINIZ GELİŞİR, ENERJİ SEVİYENİZ YÜKSELİR.

Aslında, bulgularımıza göre, her bir ticari ürün gelişim gösteriyor. Pozitif olan beyniniz; negatif, nötr ya da stresli olana oranla % 31 daha üretkendir. Satışlarınızda % 37 daha başarılı olursunuz. Doktorlar negatif, nötr ya da stresli olmak yerine pozitifken, doğru teşhis koymada % 19 daha hızlı ve isabetli oluyorlar. Bu da formülü tersine çevirebileceğimiz anlamına geliyor. Eğer günümüzde pozitif olmanın bir yolunu bulabilirsek, beynimiz çok daha başarılı bir şekilde çalışır ve daha fazla, daha hızlı ve daha akıllıca çalışabiliriz.

Beynimizin gerçek kapasitesini görmeye başlamak için yapabilmemiz gereken şey, bu formülü tersine çevirmek. Çünkü pozitif olduğunuzda, sisteminizde salgılanan dopaminin iki işlevi var. Bu, sizi daha mutlu etmekle kalmıyor; aynı zamanda dünyaya farklı bir şekilde adapte olmanızı sağlayan, beyninizdeki öğrenme merkezlerini harekete geçiriyor.

BULGULARIMIZA GÖRE, DAHA POZİTİF OLABİLMEK İÇİN BEYNİNİZİ EĞİTMENİN YOLLARI VAR.”

Art arda 21 gün boyunca yapılan ve sadece iki dakikalık bir eylemle,  beyninizin gerçekten daha iyimser ve daha başarılı bir şekilde çalışmasını sağlayabiliyoruz.

Bahsedeceğim bu şeyleri, çalıştığım her bir şirketteki araştırmalarda yaptık; art arda 21 gün boyunca, minnettar oldukları üç şeyi yazmalarını istedik; her gün yeni üç şey. Ve bunun sonunda, beyinleri dünyayı negatif yerine pozitif bir şekilde görmelerini sağlayan bir yöntem geliştiriyor.

Geçen 24 saat boyunca başınıza gelen bir tane pozitif olayı kayda geçirmek, beyninizin onu tekrar yaşamasını sağlıyor. Alıştırma, beyninize davranış sorunlarını öğretiyor.

Edindiğimiz bulgulara göre meditasyon, beyninizin aynı anda birden fazla iş yapmaya çalışarak yarattığımız kültürel dikkat eksikliği, hiperaktivite bozukluğunun üstesinden gelmesini ve el altındaki işe odaklanmamızı sağlıyor.

Ve sonunda; rastgele yapılan nezaketler, bilinçli nezaketlerdir. İnsanlara, gelen kutularını açtıklarında, sosyal destek ağlarındaki birine teşekkür ya da iltifat eden bir pozitif eposta yazdırıyoruz.

Ve bu aktiviteleri yaparak ve beynimizi, vücutlarımızı çalıştırdığımız gibi çalıştırarak, mutluluk ve başarı formülünü tersine çevirebileceğimizi keşfettik ve bunu yaparak, iyimserlik dalgaları yaratmakla kalmıyoruz, aynı zamanda gerçek bir devrim yaratıyoruz.

Çok teşekkür ederim.

SHAWN ACHOR 

Not: Çeviriyi şu sayfadan buldum:

https://www.ted.com/talks/shawn_achor_the_happy_secret_to_better_work/transcript?language=tr

ŞÜKRETMENİN FAYDALARINI BİR DE DİNİ AÇIDAN OKUMAK İSTERSENİZ BU YAZIYI SAKIN KAÇIRMAYIN - TIKLAYINIZ -

BEYNİN MUTLULUK AYARLARI YAZISI İÇİN TIKLAYINIZ