HENÜZün GÜCÜ! - APTALLIKLA BAŞARIYI AYIRAN İPUCU - DR. CAROL DWECK TED VİDEOSU - KAÇIRMAYIN!

HENÜZün GÜCÜnü (GELİŞEBİLECEĞİNİZE İNANMANIN GÜCÜNÜ) SİZ DE KEŞFEDİN ve ÇOCUKLARINIZA MUTLAKA KEŞFETTİRİN!

"Çocuklarınızı bilgece övün; onların zeka ya da yeteneklerini değil, çabalarını övün!"

Aşağıya Türkçe tam metnini eklediğim 10 dakikalık videoda Dr. Carol Dweck, yaşanmış örnekler üzerinden, özetle şu harika bilgiyi bizlerle paylaşıyor:

Kendilerine, zorluklarla karşılaşıp çaba sarf ettikçe BEYİNLERİNİN BÜYÜDÜĞÜ ÖĞRETİLEN çocuklar, BU BİLGİYİ BİLMEYEN çocuklara göre, çok büyük başarılar elde ediyorlar.

Çünkü ÇABA VE ZORLUKLAR, normal çocukların kendilerini APTAL GİBİ hissetmesine ve VAZGEÇMEK istemesine yol açarken; çaba ve zorlukların YENİ VE DAHA GÜÇLÜ NÖRON BAĞLARI kurduğunu ÖĞRENEN çocuklar, zorluklar karşısında PES ETMİYOR, DİRENİYOR ve ÇOK DAHA BAŞARILI oluyorlar.

Bu yüzden, çocuklarınızı bilgece övün; zekâ ya da yeteneklerini övmeyin. Çocukların gelişme süreçlerini övün; onların çabalarını, stratejilerini, odaklanmalarını, azimlerini övün. Onların gelişimini övün.

HENÜZün GÜCÜ! - DR. CAROL DWECK TED VİDEOSU - 

"GELİŞEBİLECEĞİNİZE İNANMANIN GÜCÜ" 

TÜRKÇE ALT YAZILI

"Henüz"ün Gücü - DR. CAROL DWECK (YUKARIDAKİ VİDEONUN TAM METNİ)

Chicago'da bir lisede, öğrencilerin mezun olmak için belirli sayıda dersi geçmeleri gerektiğini ve geçemedikleri ders için ''Henüz değil'' notunu aldıklarını duydum. Bunun, harika olduğunu düşündüm.

Çünkü kalırsanız, “Ben ümitsiz vakayım” diye düşünürsünüz. Ama eğer ''Henüz değil'' notunu alırsanız, öğrenme eğrisi üstünde olduğunuzu anlarsınız. Bu size geleceğe doğru bir yol sunar.

''Henüz değil'', kariyerimin ilk yıllarında kritik bir olaya içerik kazandıran, gerçek bir dönüm noktası oldu.

Çocukların, zorluklarla ve sorunlarla nasıl başa çıktıklarını görmek istedim. Bunun için 10 yaşındaki çocuklara, onların çözebilmeleri için biraz daha zor olan sorular verdim.

Bazıları, şaşırtıcı şekilde olumlu tepki gösterdi. Şöyle şeyler söylediler: 

''Zorluğu severim!'' veya

''Biliyorsunuz, bunun öğretici olmasını umuyorum.''

Yeteneklerinin, geliştirilebilir olduğunu anladılar. Onlarda, “gelişen zihniyet” olarak adlandırdığım bir bakış açısı vardı.

Ama diğer öğrenciler, bunun dramatik, felaket bir durum olduğunu hissettiler. Onların daha kalıplaşmış zihinsel bakış açılarına göre, zekâları sınava tabi tutulmuş ve başarısız olmuşlardı. "Henüz"ün gücünün tadını çıkarmak yerine, şu anın zulmüne tutunmuşlardı.

Sonra ne yaptılar? Ne yaptıklarını size söyleyeyim.

Bir çalışmada; eğer sınavdan kalırlarsa, bir sonraki sefer daha fazla çalışmak yerine, muhtemelen kopya çekeceklerini söylediler.

Başka bir çalışmada; başarısızlıktan sonra, kendilerinden daha kötü yapan birini aradılar; böylece bu kişiyi bulunca kendilerini daha iyi hissedeceklerdi. Çalışmalar boyunca zorluktan kaçtılar.

Bilim insanları, öğrenciler hata ile karşılaştıkları zamanlarda beyinlerindeki elektriksel aktiviteleri gözlemledi.

Resmin sol tarafında, kalıplaşmış zihniyete sahip öğrencileri görüyorsunuz. Zihinlerinde neredeyse hiç etkinlik yok. Hatadan kaçıyorlar. Onunla bağ kurmuyorlar. Fakat sağ tarafta, gelişme zihniyetine ve yeteneklerinin geliştirilebileceği fikrine sahip öğrencileri görüyorsunuz.

Çok derin bağlar kuruyorlar. Beyinleri "Henüz değil" demenin ateşiyle yanıyor. Çok derin bağlar kuruyorlar. Hatayı işliyor ve ondan ders alıp onu düzeltiyorlar.

Çocuklarımızı nasıl yetiştiriyoruz? Onları "henüz" yerine “şimdi” için mi yetiştiriyoruz? A alma takıntısına sahip çocuklar mı yetiştiriyoruz? Büyük hayaller kurmayı bilmeyen çocuklar mı yetiştiriyoruz? Onların en büyük hedefi, bir sonraki A veya bir sonraki sınav notu mu? Daimi onaylanma ihtiyacını, geleceklerine taşıyorlar mı? Belki evet, çünkü işverenler bana gelip biz çoktan, bir günü ödülsüz geçiremeyen genç çalışanlarla dolu bir nesil yetiştirdik, diyorlar.

Peki, ne yapabiliriz? "Henüz"e ulaşan köprüyü nasıl kurabiliriz? İşte yapabileceklerimizin bazıları…

Öncelikle, zekâ ya da yeteneği övmeden, bilgece övebiliriz. 

Bu başarısız oldu. Bunu artık yapmayın ama çocukların gelişme süreçlerini övün; onların çabalarını, stratejilerini, odaklanmalarını, azmini övün, onların gelişimini övün. Süreci övmek, daha atılgan ve dirençli çocuklar yaratıyor.

"Henüz"ü ödüllendirmenin başka yolları da var. 

Yakın zamanda Washington Üniversitesinden, “oyun” üzerinde çalışan bilim adamları ile "henüz"ü ödüllendiren yeni bir online matematik oyunu yapmak için bir araya geldik. Oyunda öğrenciler stratejileri, çabaları ve ilerlemelerinden dolayı ödüllendirildi. Klasik bir matematik oyunu, doğru cevabı şu an verdiğinizde ödüllendirme yapıyor ancak bu oyun, süreci ödüllendiriyor. 

Daha çok çaba, daha fazla strateji, daha uzun uğraş süreleri ve çok zor sorularla karşılaştıklarında daha çok azim gösterdiklerini gördük. 

Sadece ''henüz'' ve ''henüz değil'' kelimelerinin çocuklara daha fazla güven verdiğini, geleceklerine bir yol kurduğunu gördük ki bu daha büyük bir devamlılık sağlıyor.

Aslında öğrencilerin zihniyetlerini değiştirebiliyoruz. 

Bir çalışmada, onlara yeni ve zor bir şey öğrenmek için kendilerini rahat ettikleri alanın dışına çıkmaya her zorladıklarında, beyinlerindeki nöronların yeni ve daha güçlü bağlar kurduğunu öğrettik ve zamanla daha akıllı olduklarını…

Ne olduğuna bir bakın: Bu çalışmada ''gelişme zihniyeti'' öğretilmeyen öğrenciler, zor okul değişiminde düşmeye devam eden notlar gösterdiler. Ancak bunun öğretildiği öğrencilerin notlarında sert çıkışlar görüldü. Bu türde bir gelişimi şu ana kadar binlerce çocukta gözlemledik, özellikle güçlük çeken öğrencilerde.

Hadi eşitlikten söz edelim. Ülkemizde, kronik olarak düşük performans gösteren öğrenci grupları var; örneğin kenar mahallelerdeki veya Yerli Amerikalı bölgeleri gibi bölgelerdekiler. Uzun süre başarısız olduklarından, birçok kişi bunun kaçınılmaz olduğunu düşünüyor. Ama eğitimciler gelişme zihniyetinin olduğu, "henüz"e dayalı sınıflar oluşturduklarında eşitlik gerçekleşiyor.

Sadece birkaç örnek olarak şunları verebiliriz:

Harlem, New York'ta bir anasınıfı, bir yılda, Ulusal Başarı Sınavında %95'lik dilime girdi. Bu öğrencilerin birçoğu okula başladığında kalem tutamıyordu.

Bir yılda, çok gerilerde yer alan, South Bronx'taki dördüncü sınıf öğrencileri, eyalet matematik sınavında, New York eyaletinin en iyi dördüncü sınıfı oldular.

Bir ile bir buçuk yılda, Yerli Amerikalı bölgesindeki bir okuldaki öğrenciler kendi bölgelerinin tabanından, tavanına çıktılar. Bu bölgeye, Seattle'ın varlıklı bölgeleri dâhildi. Yani yerli çocuklar Microsoft çocuklarını geçti.

Bu gerçekleşti çünkü çaba ve zorluğun anlamı, şekil değiştirmişti:

Öncesİnde, çaba ve zorluk onlara aptal GİBİ hİssettİrİr ve vazgeçmek İstemelerine sebep olurdu fakat şİmdİ, çaba ve zorluk, onların nöronlarının yenİ ve daha güçlü bağlar kurmalarını sağlıyor.

İşte o zaman daha akıllı oluyorlar.

Yakın zamanda 13 yaşındaki bir çocuktan mektup aldım. (Hayatımı boşa harcamışım.) Şöyle yazmış:

''Sevgili Profesör Dweck, yazılarınızın bilimsel araştırmalara dayalı gerçeklere dayanmasını takdir ediyorum ve bu nedenle yazdıklarınızı uygulamaya karar verdim. Okul çalışmalarıma, ailemle ilişkilerime ve okuldaki çocuklarla ilişkilerime daha çok çaba harcadım ve tüm bu alanlarda önemli ilerlemeler kaydettim. Şimdi anlıyorum ki, hayatımın çoğunu boşa harcamışım.''

Artık daha fazla hayat harcamayalım. Çünkü yeteneklerin, böylesine büyük gelişimlere açık olduğunu öğrendiğimizde; çocukların, tüm çocukların, o gelişmeyi yaratacak yerlerde, "henüz"lerle dolu yerlerde yaşamaları, temel insanlık hakkı haline geliyor. Teşekkürler. (Alkışlar)

DR. CAROL DWECK

SALMAN KHAN'IN aynı konuyu, oğluyla ilgili örnekler vererek açıklamış olduğu güzel yazıyı, aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz:  
AYNI KONUDA GÜZEL BİR ÖRNEK İÇEREN BAŞKA BİR YAZI İÇİN TIKLAYINIZ

AYNI KONUDA DOĞAN CÜCELOĞLU'NUN HARİKA BİR ANISI VAR - TIKLAYINIZ